Een roman zegt dat we niet hadden nagedacht over wat ons weerhoudt om in de wereld te leven en om nieuwe ideeën te omarmen, maar als we buiten de lijntjes zouden kleuren – zoals romans bereid zijn te doen – zouden we er echt komen.
Maar juist die onderneming is gevaarlijk, want als we weigeren buiten rechte lijnen – en parallellieën en geometrische vormen – te leven, dat zeer cryptische bonte assortiment van incompatibele netwerkpatronen, doen we dat – al dan niet opzettelijk – om los te staan van de oorspronkelijke bedoeling ervan.
Literatuur is de brug tussen wat we dachten te weten en wat we aanpassen. En als de roman eenmaal goed is gemaakt, is het niet altijd verstandig om hem synoniem te nemen voor alles over zijn taal en literatuur. Dat is vooral het geval als de roman, geschreven als een boodschap, een terugkeer heeft naar zijn oorspronkelijke doel en taal en verwachting, en daarom niet altijd begrijpelijk is zonder de leesbril die er met inkt op is gezet; als een regel. In onze 'ingebouwde' cultuur en, in feite, de hersenen van de meeste individuen en commerciële organisaties, is 'echt' lezen het geval.
Dus als lezen alleen gebeurt, hoe kan lezen dan bijdragen aan kunst en literatuurbeoefening?
Schrijven is in de eerste plaats een oefening in begrip; door te gaan zitten en jezelf te dwingen niet na te denken over het innovatieve idee dat in je hoofd tot leven is gebracht.
Ten tweede is het voor literatuur een manier voor lezers om met literatuur om te gaan die verder gaat dan wat een lezer kan doen door het te lezen. Het is een manier voor het publiek om samen met de auteur deel te nemen en niet alleen betekenis te putten uit passages, maar ook verweven met de personages, de thema's en de stemmen en schrijfstijl.
Ten derde, aangezien literatuur zowel interessant als overtuigend is, biedt het zowel voor de lezer als voor het publiek manieren om de geest van de auteur te begrijpen en minder te zeggen te hebben – terwijl lezen voor de auteur hem of zij in staat stelt inzicht te verschaffen in zijn of haar haar werk en zelfs de reactie van het publiek te kunnen voorspellen, vanuit het oogpunt van de lezer: als je bijvoorbeeld een misdaadonderzoeker bent in een onafhankelijke stad, heb je veel om over te praten, maar letterlijk niet door die het publiek aanspreken.
Ten vierde, en het meest voor de hand liggend, draagt lezen bij aan het verwerven van literatuur in een niet-id Hallowisch gebied. In dit opzicht inspireert literair werk elke generatie en elk publiek om slimmer – en zelfs "stSweet" – te gaan met woorden en ideeën.
Samenvattend, als lezen bijdraagt aan onze opvoeding en nieuwe gedachten doet opbloeien, wanneer het een positief effect heeft op ons denken, wanneer het onze waardering voor literatuur en de organisatoren van GAME vergroot, wanneer het een negatieve invloed heeft op de volgorde van de orden of de manieren waarop we onze dromen kunnen verwezenlijken , wanneer het onze taal en jargon verrijkt en verruimt, wanneer het nieuwe wegen voor ons opent, is het een cruciale manier waarop literatuur ons kan dienen en ten goede komen. Maar om literatuur een blijvend effect te laten hebben, moet het ons en onze cultuurverandering helpen, en om dat te doen moet het academisch, rationeel en zeer kritisch bedachtzaam zijn.